سالاد عدس با بادمجان

در اواخر سپتامبر، بعد از اینکه همه از آنجا برگشتند عید قربان؟ضیافت قربانی که امسال پس از کودتای نافرجام تابستان از چهار روز معمول به یک هفته تمام شد، سوار ماشین شدیم و به یک سفر جاده ای در امتداد سواحل غربی ترکیه رفتیم. من عاشق این هستم که بتوانم به مکان های خارج از فصل سفر کنم. نه تنها ارزان تر است – همه جا شلوغ تر است و می توانید تقریباً بدون مزاحمت در اطراف قدم بزنید.

با این حال، امسال شلوغی در ترکیه موضوع مهمی نبوده است، حتی در فصل. ظهور ناگهانی ترکیه در اخبار در سال گذشته، صنعت گردشگری را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. من خودم آن را در خیابان های Eminönü، میزبان بسیاری از جاذبه های گردشگری اصلی استانبول، دیده ام. در تمام تابستان خیابان ها تقریبا خالی بوده است.

اما این بار استانبول را به مقصد سایر نقاط ترکیه ترک کردیم. و ترکیه چیزهای بیشتری نسبت به استراحتگاه های تجاری ساحلی کم و بیش برای ارائه دارد.

اولین ایستگاه ما گالیپولی بود، منطقه ای فوق العاده زیبا که یکی از نبردهای مهم جنگ جهانی اول را نیز در خود جای داده بود، و امروز گورستان های جنگی بی پایان و بناهای یادبود سربازان کشته شده از هر دو طرف است، که بسیاری از آنها در همه جا آمده اند. راهی از استرالیا یا نیوزلند برای جنگیدن برای اربابان استعماری خود. با کلماتی که بعدها تبدیل به نماد مصطفی کمال آتاتورک، بنیانگذار ترکیه امروزی شد، مستقیماً با مادران سربازان کشته شده دشمن صحبت کرد و قول داد که ترکیه از پسران آنها مراقبت می کند، گویی آنها مال ترکیه هستند، و آنها تشخیص نمی دهند. بین جانی و مهمت تا آنجا که من می بینم این وعده ای است که ترک ها تا به امروز داشته اند – قبرستان ها و یادبودهای طرف دشمن به اندازه گورستان ها و یادبودهای خود ترکیه حفظ شده و محترم هستند. (توصیه می کنم متن کامل آتاتورک را بخوانید، زیاد طولانی نیست و می توانید آن را اینجا پیدا کنید.)

از گالیپولی، از تنگه باریک عبور کردیم و به چاناک‌قلعه رسیدیم، منطقه‌ای که بیشتر به خاطر گوجه‌فرنگی‌هایش شناخته می‌شود و به سمت Assos، روستایی کوچک و زیبا در ابتدای خلیجی در دریای اژه حرکت کردیم. در اینجا، تضادها بلافاصله 100 سال به فعلی ما منتقل شدند.

از رستوران ماهی در کنار دریا، وقتی خورشید در حال غروب بود، منظره زیبایی به جزیره کوچکی در وسط خلیج داشتیم: لسبوس. جزیره یونانی که هدف تعداد باورنکردنی سوری هایی بوده است که از جنگ داخلی فرار می کنند، اکثریت قریب به اتفاق آنها قادر به شنا نیستند، حتی شاید قبلا هرگز دریا را ندیده باشند.

و در میان این همه طبیعت زیبا و رنج های انسانی، خود را در این فکر می کنم که این دو رویداد نشان می دهد که ترکیه و ترک ها در بهترین حالت چه توانایی هایی دارند. در آغوش گرفتن سربازان دشمن به عنوان فصل خود. تقریباً بدون پلک زدن یا هیچ جنجال مهمی پذیرش میلیون ها سوری که از جنگ داخلی فرار می کنند.

البته بدون مشکل نیست. اما میلیون‌ها نفر از تیراندازی متقابل فرار کرده‌اند، زیرا ترکیه زمانی مرزهای خود را باز کرد که کشورهای دیگر، ثروتمندتر که مسئولیت بیشتری در قبال اتفاقات سوریه دارند، مرزهای خود را بستند یا به خاطر خوبی‌های خود با پذیرش تعداد کمی از پناهجویان با دقت انتخاب شده به خود تبریک می‌گویند.

و این تازه شروع سفر بود – 12 ساعت اول. ما پنج روز را در جاده گذراندیم و بعداً اطلاعات بیشتری از سفر به اشتراک خواهم گذاشت. فراموش نکنید که می‌توانید برای دریافت اعلان‌های تمام پست‌های وبلاگ جدید ثبت‌نام کنید – فقط آدرس ایمیل خود را در کادر مربوطه در ستون سمت راست (یا در زیر پست، اگر در تلفن همراه یا صفحه نمایش کوچک هستید) وارد کنید.

ایده دستور پخت امروز در طول یک رانندگی طولانی مدت به ذهنم رسید. وقتی از جاده خارج می‌شدیم، اغلب در زمین‌های کشاورزی – باغ‌های زیتون، مزارع خربزه – رانندگی می‌کردیم. غذا هرگز دور نبود. و در یک نقطه به فکر عدس و بادمجان افتادم، و اینکه چقدر با هم در یک سالاد قرار می گیرند. اما آنها به یک عنصر تازه نیاز دارند: بسیاری از گیاهان، یک سس تند. کمی خامه ای، شاید سس ماست؟ و اگر کنارش حلومی هم اضافه کنم، دیگر برای شام چیزی لازم نیست.

بنابراین پس از بازگشت به استانبول، آن را ساختم. یک بار. دو برابر. و من مطمئن هستم که بارها آن را درست خواهم کرد، زیرا این همه چیزهایی را که من در سالاد دنبال می‌کنم دارد: سیرکننده است، تازه است، تند است. و البته این که کاملاً خیره کننده به نظر می رسد ضرری ندارد. اینطور نیست؟

من همیشه عدس‌های خودم را می‌پزم و اگر به عدس‌های خشک‌شده دسترسی دارید، دلیلی برای خرید کنسرو آن‌ها نمی‌بینم. نه بیشتر از آب پز کردن سیب زمینی طول می کشد و نه سخت تر – همانطور که در مورد سیب زمینی ها فقط باید تا آخر آن را با دقت تماشا کنید تا بیش از حد پخته نشوند و از هم نریزند.

عدس زمانی بهترین است که هنوز لقمه بخورد، به خصوص در سالاد، در غیر این صورت حالتی لطیف و نه چندان ظریف پیدا می کند. من از عدس بلوگا استفاده می کنم، یک نوع تیره که بعد از پخت به خوبی شکل خود را حفظ می کند، اما عدس پوی برای سالاد نیز مفید است. یا فقط از عدس سبز معمولی استفاده کنید، اما پس از آن بیشتر مراقب باشید که بیش از حد پخته نشود، زیرا در صورت پختن بیش از حد ممکن است کمی لطیف و خشک شوند. از عدس قرمز استفاده نکنید، در هنگام پخت از بین می رود و برای سالاد نامناسب است.

این سالاد را همانطور که هست سرو کنید یا در صورت تمایل با یک سالاد گوجه فرنگی و خیار ساده کنار آن سرو کنید. بسته به میزان گرسنگی شما، 2 تا 3 عدد سرو می شود.